Ζαχαρίας Σκριπ

Υπάρχει αντίδοτο στην ελληνική απατεωνιά; Μονάχα ένας υπερήρωας μπορεί να βάλει -προσωρινά- τα πράγματα στη θέση τους, μοιράζοντας τις απαιτούμενες σφαλιάρες. Ο Ζαχαρίας Σκριπ με το λεπτό μουστάκι ζεν πρεμιέ, το λευκό φράκο και τη μάσκα του Φαντομά, την απαραίτητη μπέρτα και τις ανάλογες υπερδυνάμεις, αποκαθιστά την τάξη στον Βόλο των αδιάλλακτων δημάρχων, δημοσιογράφων, παραεμπόρων και των ζάμπλουτων ξενόφερτων κροίσων εν έτει 1914. Μια σπιρτόζικη, παιχνιδιάρικη, γλυκά απολαυστική νουβέλα άλλης εποχής, διασταύρωση περιπέτειας της Μάρβελ με το ρομαντικό κλίμα της Μπελ Επόκ, στις σελίδες της οποίας συναγελάζονται κλεφτοκοτάδες, τρελοί επιστήμονες, μοιραία κορίτσια, πληρωμένοι γραφιάδες, λαθρέμποροι χαλβά και ο δαιμόνιος δημοσιογράφος αφηγητής, αδελφικός φίλος του ιπτάμενου υπερήρωα. Ένα σατιρικό κλείσιμο του ματιού στο ρυπαρό μας παρόν· ένα λεπτοδουλεμένο κωμικό ρομάντζο όλο φρεσκάδα· ένας πικρός εν τέλει αναστεναγμός: “Πού να ‘σαι τώρα ρε Ζαχαρία;”