Βράχος ασμίλευτος

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ_x000D_
_x000D_
“Θέλω να ξέρεις” είπες,_x000D_
_x000D_
με στάση ενοχλημένης έπαρσης,_x000D_
_x000D_
“πώς δεν υπήρχανε ποτέ τα όνειρα”,_x000D_
_x000D_
κι έφυγες διασχίζοντας περήφανα τον Ναό,_x000D_
_x000D_
γεμάτο εμπόρους αγαθών,_x000D_
_x000D_
συνδιαλλαζόμενες ψυχές και ιδέες._x000D_
_x000D_
Πόρνες και πωλητές αξιών,_x000D_
_x000D_
μαστροπούς και διεφθαρμένους ευεργέτες,_x000D_
_x000D_
με απλωμένη πραμάτεια στα πανέρια._x000D_
_x000D_
Κι εγώ έστρεψα την πλάτη μου στον ήλιο,_x000D_
_x000D_
κοιτώντας σε σ’ απομακρύνεσαι_x000D_
_x000D_
δυνατή και ολομόναχη_x000D_
_x000D_
πληρωμένη και αλώβητη,_x000D_
_x000D_
κρατώντας στα χέρια σου το τρόπαιο,_x000D_
_x000D_
μια σταγόνα δικής μου περηφάνιας._x000D_
_x000D_
Τότε άνοιξα τη χούφτα μου,_x000D_
_x000D_
με τον κρυμμένο θησαυρό μου_x000D_
_x000D_
και χάιδεψα τη λάμψη των ματιών_x000D_
_x000D_
που σου ’κλεψα κρυφά γελώντας._x000D_
_x000D_
_x000D_
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΗΣ