Βοτσαλωτή

Το επίθετο “βοτσαλωτή” παραπέμπει κυρίως σε ακτή, γεμάτη βότσαλα, διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων. Έτσι μοιάζει και η συλλογή αυτή από μικρές, μεγάλες, και οπωσδήποτε ποικίλες διηγηματικές εκδοχές: διηγήματα μπονζάι, ένα φεϊσμπουκικό, ένα φωτο-διήγημα, δύο χρονογραφικά, ένα ταξιδιωτικό, ένα διήγημα με τη μορφή επιστολής και άλλα με την τυπική προσέγγιση στο είδος. Θεματικά, η ακτή αποτελεί τον προορισμό ζωής προσφύγων, εξαιτίας των συνεχιζόμενων πολέμων στη περιοχή της Μέσης Ανατολής, αλλά και λόγω της φτώχειας και της βίας σε ακόμα πιο απομακρυσμένες περιοχές. Βεβαίως, η προσφυγιά, μετά την εισβολή του ’74, παραμένει ακόμη ανοιχτή πληγή και για την κυπριακή κοινωνία. Ιδιαίτερα, το δράμα των αγνοούμενων- ένα βαρύ μαύρο βότσαλο της σύγχρονης ιστορίας του τόπου. Κάποια από τα διηγήματα αποδίδουν και αυτή την πτυχή.Νοείται, τέλος, ότι στην ποικιλομορφία της “βοτσαλωτής” ζωής όλων μας, βρίσκουν θέση πρωταγωνιστές σε ευρύ φάσμα επιλογών και δραστηριοτήτων – μια διάσημη μπαλαρίνα η οποία καταφεύγει σε μοναστήρι, ένας άστεγος-ζητιάνος στο κέντρο της Αθήνας, μια γερόντισσα που αντιδρά δυναμικά στο κλείσιμο των τραπεζών, ένας ψυχοπαθής που δίνει τη δική του μάχη στο κέντρο της πόλης ενάντια στους τζιχαντιστές, ένας Τουρκοκύπριος, παλιός θρύλος του ποδοσφαίρου που έπαιζε σε ελληνική ομάδα…Στη μέγγενη του ανθρωπισμού και της καλλιλογίας- εδώ αυτά τα δύο στοιχεία δεν αποτελούν επιδίωξη αλλά μοίρα του συγγραφέα – ο Λυμπουρής συναθροίζει την οξεία παρατηρητικότητα και την ιλαρότητα του μεσογειακού του ταμπεραμέντου. Το αποτέλεσμα ανταμοίβει τον αναγνώστη διπλά : ευφραίνοντας και βαθαίνοντας.