Βεβηλώσεις

“Βεβηλώνω σημαίνει αποδίδω εκ νέου στην κοινοχρηστία ό,τι είχε διαχωριστεί στη σφαίρα του ιερού”. Αυτός ο ορισμός συνιστά τον μίτο της Αριάδνης που προσανατολίζει τον αναγνώστη στο ταξίδι του μέσα από τις εννέα σύντομες πρόζες, που κινούνται με επιτυχία μεταξύ φιλοσοφικής γραφής και λογοτεχνίας, στις οποίες ο Αγκάμπεν σταχυολόγησε τα πλέον επείγοντα και επίκαιρα σημεία της σκέψης του. Από τη θεωρία του υποκειμένου, επαναδιατυπωμένη ως μύχια σχέση μεταξύ Genius και Εγώ, έως το πρόβλημα του μεσσιανικού χρόνου, όπως προβάλλει σε συγκεκριμένες μορφές και εμπειρίες. Από την παρωδία ως μοντέλο της λογοτεχνίας μέχρι τη μαγεία ως κανόνα της ηθικής. Από τη θεωρία της επιθυμίας έως εκείνη του gestus και της έκφρασης. Μέχρι το μακροσκελέστερο κείμενο, εκείνο που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή, όπου η βεβήλωση αναδεικνύεται σε πολιτικό καθήκον του καιρού μας. Και όπως η βεβήλωση συνιστά μία πράξη αντίστασης σε κάθε μορφή διάζευξης, έτσι και ο συγγραφέας βρίσκει σε αυτό το βιβλίο έναν νέο τρόπο σκέψης, μία καινούργια διαύγεια, η οποία απορρίπτει τον διαχωρισμό μεταξύ φιλοσοφίας και λογοτεχνίας.