Βένθει κραδίης

Οι λέξεις ακούμπησαν στα δάχτυλακαθώς τις συνόδευετελευταία ρουφηξιά του τσιγάρουτελευταίο αποτύπωμα του καφέστα χείλη του,μόνοςχωρίς εχθρούςχωρίς διαβάτεςστα όνειρά του.Είχε απλώσει τις πληγές στο φωςκι εκείνες κακοφόρμισαν,τη μια του θύμιζαν γυναίκες της φωτιάςτην άλλη ένα ποτήρι κόκκινο κρασί,ίδιο το αίμα τουόπου κανείς δεν ήθελε να πιεί,τελευταίες σταγόνεςπριν ζήσει για πάνταστο λευκό του Παράδεισοτο στρίψιμο της δεκάρας.