Βαλίτσα

Πώς λες μια πόλη πόλη σου; Πώς έναν άνθρωπο άνθρωπό σου; Το σπίτι σπίτι σου;Και ποια η μάνα; Αυτή που σ’ άνοιξε τα μάτια; Ή αυτή που σ’ έμαθε πού να κοιτάζεις; Δεν τα χωρίζω. Η πόλη είμαι εγώ. Και υπάρχω όπου υπάρχει. Στην ομορφιά. Και στην ασχήμια. Στο δίκαιο. Και στο άδικο. Ένα μεγάλο σπίτι. Και με πολλά δωμάτια. Δωμάτια ανάγκης. Και επιβίωσης. Για να φας και να πλυθείς. Να λογαριάσεις και να δουλέψεις. Στόχους και πόθους. Οπτικές και προοπτικές. Και μετά, πάλι να πλυθείς. Και με γωνιές αγαπημένες. Να ξεπλυθείς. […]