Τριώ γενιώνε ριζικό, τριώ γυναικών αρμήνειες

Πριν από χρόνια κάμποσα, στση Ζάκυνθος τα μέρηη μούσα έδωκε μιλιά στου ποιητή το χέρι.Και τη μιλιά ευτούτηνε, την είπαν “ομιλία”και την επαίζαν θέατρο σε ούλα τα χωρία.Και κάθε των αποκρεών γιομίζαν οι πλατείεςκαι παιδοβόλια μάζωναν, αντρόγενα και γρίες.Πριν από αιώνες τέσσερους εγράφτηκε η πρώτηκαι την επαίζαν λαϊκοί, αγράμματοι αθρώποι.Κι από τα Βενετσιάνικα τα χρόνια μέχρι τώρατων αφεντάδων τ’ άπλυτα τα βγάζανε στη φόρα.Κι όπως το ‘χε η παράδοση, επαίζαν μόνο άντρεςκαι τσι γυναίκες κάνανε, με κιάσα και με χάντρες.Και μας την παραδώσανε κι εμείς με τη σειρά μαςό,τι πήραμε δίνουμε, με ούλη την καρδιά μας.Γιατί παράδοση που ζει, κρατάει στον αιώνααπό παππού σε εγγονό, κι από νόνα σ’ εγγόνα.