Το τρένο ήρθε στην ώρα του

“Το χειμώνα του 1946-47, έπειτα από πολλά διηγήματα -ελάχιστα όμως δημοσιευμένα- έγραψα μια νουβέλα με τον προσωρινό τίτλο “Μεταξύ Λέμπεργκ και Τσέρνοβιτς”. Αργότερα, όταν δημοσιεύτηκε, λεγόταν πια “Το τρένο ήρθε στην ώρα του”._x000D_
“Ήταν πολύ βαρύς εκείνος ο χειμώνας, πρέπει να κράτησε ως τον Απρίλη, ή και το Μάη του ’47. Δε θυμάμαι πια τι δυσκολίες συνάντησα στο γράψιμο. Θυμάμαι μόνο τις δυσκολίες του χειμώνα σε μια κατεστραμμένη μεγαλούπολη, και τα προβλήματα που ήταν κοινά για όλους τους κατοίκους της._x000D_
Εκείνη τη χρονιά δούλευα όλη μέρα, όχι πολύ εντατικά όμως, για να επισκευάσω το σπίτι. Το πρόβλημα της στέγης, που δεν αφορούσε μόνο την απόκτησή της, αλλά και τη συντήρησή της σε κάποια κατάσταση, ήταν δυσεπίλυτο. Παράλληλα, σπούδαζα στο πανεπιστήμιο της Κολωνίας, αλλά δεν πατούσα σχεδόν ποτέ το πόδι μου στις παραδόσεις. Απλώς, πήγαινα κάπου κάπου, για τα μάτια, επειδή έπρεπε να παίρνω κάποια πιστοποιητικά σπουδών: απ’ αυτά τα πιστοποιητικά ήταν εξαρτημένη η άδεια εργασίας μου, και μαζί και τα δελτία τροφίμων για να ζήσω” (Χάινριχ Μπελ)