Το θεατρικό ύφος στις εικαστικές τέχνες

[…] Θέατρο και εικαστικές τέχνες ταυτίζονται στο ότι βασικές αρχές και του μεν και των δε είναι η παράσταση ή αναπαράσταση και η μίμηση. Απόδειξη ότι οι εικαστικές τέχνες, τουλάχιστον μέχρι την εμφάνιση της αφαίρεσης κατά τον 20ό αιώνα, χαρακτηρίζονται ως παραστατικές τέχνες. Αλλωστε, όταν περιγράφουν εικαστικά συγκεκριμένες ανθρώπινες πράξεις, η δομή των ζωγραφικών ή γλυπτικών συνθέσεων έχει σαφώς θεατρική δομή.Τόσο το θέατρο, όσο και οι παραστατικές εικαστικές τέχνες υπακούουν στο ίδιο επικοινωνιακό σύστημα και συνδέονται άμεσα με το απέραντο θέατρο της ζωής και της κοινωνίας. Ειδικότερα για τις εικαστικές τέχνες, δικαιολογημένα παρατηρείται ότι κάθε εικόνα, ζωγραφική, γλυπτική, φωτογραφική, εντοιχισμένη ή κορνιζαρισμένη, συνιστά μια θεατρική σκηνή, ένα είδος παράστασης στη δραματική ποιότητα της οποίας συνεισφέρουν τόσο ο καλλιτέχνης, όσο και ο θεατής. Γιατί ο χώρος του δράματος δεν είναι αποκλειστικά αυτός του θεάτρου· και ο δρόμος και η πλατεία και μια πόλη στο σύνολο της μπορεί να είναι ο χώρος, ο οποίος θα απεικονίζεται σ’ έναν κλειστό μικρόκοσμο πίνακα, όπως συμβαίνει, λόγου χάριν, με τη ζωγραφική σύνθεση στην κεντρική κόγχη του ναού Pio Monte della Misericordia στη Νάπολη. Όπως παρατηρεί και ένας άλλος ερευνητής, στο παρελθόν η ζωγραφική σήμαινε πάντα αναπαράσταση.[…](απόσπασμα από το βιβλίο)