Το τέλος της ηγεμονίας

Ο συγγραφέας ανασύρει τη λογική του αντι-ηγεµονισµού και της συγγένειας από τα κείµενα των κλασσικών του αναρχισµού, κάνοντας κάτι περισσότερο από το να διερευνήσει τις σχέσεις ανάµεσα στον αναρχισµό και στα νεότατα κοινωνικά κινήµατα, όρο που ο ίδιος εισάγει για να περιγράψει τα σύγχρονα µας κινήµατα και για να τα διακρίνει από τα νέα κινήµατα της αµέσως προηγούµενης περιόδου. Αποκαθιστά µε τον τρόπο αυτό τον, παρερµηνευµένο και συκοφαντηµένο, αναρχισµό τονίζοντας τον πλέον επίκαιρο και µοντέρνο χαρακτήρα του και τη σηµασία που έχει για την “τρίτη µας ευκαιρία”.