Το σύνδρομο του Φριτς

“Φριτς” φώναζαν οι Ρώσοι όλους, γενικά, τους Γερμανούς στρατιώτες κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου· και από τότε το “Φριτς” έγινε συνώνυμο του “διαφορετικού” και του “εχθρικού”. Φριτς είναι το παρατσούκλι του κεντρικού χαρακτήρα στο μυθιστόρημα του Μπόρτνικοφ. Κι σίγουρα ο Φριτς διαφέρει στην εμφάνιση, στον τρόπο που σκέφτεται και στον τρόπο που συμπεριφέρεται. Τι σημαίνει όμως να είσαι διαφορετικός; Μήπως ότι είσαι κακός; Και τι σημαίνει να είσαι κακός σ’ έναν κακό κόσμο; Ο Φριτς-Μπόρτνικοφ είναι σε διαρκή αναζήτηση. Αναζητά την ίδια του τη ζωή. Στο μαιευτήριο που εργάζεται η μητέρα του, στο νεκροταφείο όπου προσπαθεί να θαφτεί μόνος του ζωντανός, δίπλα στον τάφο της προγιαγιάς του, στους παγετώνες του Αρκτικού κύκλου όπου το φαγητό και ο αυνανισμός ορίζουν το νόημα της ζωής, στο Παρίσι όπου γράφει το δικό του “Κατά Φριτς Ευαγγέλιο”. Τελικά, βρίσκει το δρόμο για την Αλήθεια, τη δική του Αλήθεια. Αυτή δεν είναι άλλη από το να στριμώξεις στη γωνία τον ίδιο σου τον εαυτό, να τον συκοφαντήσεις, να τον λοιδορήσεις, να χλευάσει κάθε σου μειονέκτημα.