Το ψώνιο

“… Τα σύννεφα είχαν σκεπάσει την πόλη, μια μάζα από πίσσα είχε απλωθεί πάνω στην ανιαρή, μονότονη, τετραγωνοποιημένη επιφάνεια. Ο Ζήσης περπατούσε στο δρόμο βιαστικά και αμήχανα. Κάπου κάπου γύριζε πίσω και με τα μάτια προσπαθούσε να εντοπίσει κάποιο ελεύθερο ταξί… Είχε πια περάσει, ο Ζήσης, σ’ αυτή τη νέα -παράλογη- λογική των πραγμάτων, από την πρώτη στιγμή που “μετανάστευσε” στην πόλη…”Ο Ζήσης Μπούκας, ο ήρωας του “Ψώνιου”, είναι ένας νέος αριβίστας, όχι χωρίς ταλέντο, που θέλει να εκπορθήσει μια θέση στα γράμματα και γύρω από τη νόμιμη αυτή φιλοδοξία του υφαίνεται ο ιστός μιας αληθινά περίπλοκης, όσο και ενδιαφέρουσας ψυχογραφίας της νέας γενιάς.