Το πρόσωπο ως υποκείμενο δικαίου στο έργο του Θωμά Ακινάτη

Ο Θωμάς Ακινάτης, κληρονόμος της ελληνορωμαϊκής ηθικής και της χριστιανικής παράδοσης, εντάσσεται στη χριστιανική σκέψη ως σύλληψη και όχι απλώς ως σωτηρία. Η θεολογική και η φιλοσοφική προσέγγιση της έννοιας του προσώπου, μαζί με τη νομική προσέγγιση μέσω των σχέσεων δικαίου στον Θωμά Ακινάτη, οδηγεί σε μια “επιστημονική” θεώρηση του προσώπου, μια θεώρηση που υπακούει στο κεντρικό αίτημα της ελληνικής φιλοσοφίας που είναι η σοφία και η γνώση. Η μεγάλη προσφορά του Θωμά Ακινάτη είναι το δίκαιο, το οποίο μέσα από τις σελίδες της Summa theologiae αναδύεται ως το κατεξοχήν όργανο αρμονίας των κοινωνικών σχέσεων. Έτσι, αφενός η ένταξη του προσώπου στο πλαίσιο των έννομων σχέσεων και αφετέρου η οντολογική απελευθέρωση του προσώπου στο υπερφυσικό πεδίο από τον Θωμά Ακινάτη άνοιξαν τον δρόμο για την κοινωνική αναγνώριση της έννοιας του προσώπου. Το έργο του Θωμά Ακινάτη μπορούμε ανεπιφύλακτα να πούμε πως είναι το κορυφαίο προϊόν της επαφής της ελληνικής σκέψης και του χριστιανισμού και εντάσσεται οργανικά στην παράδοση του Βυζαντίου, στη βυζαντινή παράδοση δηλαδή του βυζαντινού ανθρωπισμού ή αλλιώς του “ουμανιστικού” χριστιανισμού που είναι συνέχεια της ελληνορωμαϊκής παράδοσης.