Το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης στον καιρό της Κατοχής

Είμαστε ακατατόπιστοι για τη θυελλώδη εποχή της κατοχής με την εφιαλτική πραγματικότητα, όπου βυθιζόμασταν κάθε μέρα και πιο βαθιά στο ματωμένο βούρκο του πολέμου. Το σκοτάδι της σκλαβιάς μας έκλεισε σαν μια πελώρια μήτρα και μας ανάγκασε να ξαναγεννηθούμε. “Η πείνα και η κατοχή” έγραφε το 1945 ο Καζαντζάκης “στάθηκαν δυο μεγάλες πείρες αγνότητας. Θα ‘ρθει μέρα που θα ξεχαστούν οι τουφεκισμένοι απ’ τους βαρβάρους, θα καταλαγιάσουν τα πάθη. Ένας καινούριος λαός βγήκε. Πρέπει να τον πληροφορήσουμε σωστά…” Σήμερα λοιπόν είναι ανάγκη μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά να αποκαλυφθεί η αληθινή ιστορία της Εθνικής μας Αντίστασης και να διδάσκεται στα σχολειά. Να θάψουμε επίσημα και όλους όσους έπεσαν πολεμώντας ενάντια στο φασισμό που μαθαίνει στους ανθρώπους να δολοφονούν ανθρώπους. Κι ακόμα να τιμήσουμε εκείνους που αφιερώθηκαν ολόψυχα στον απελευθερωτικό αγώνα και εξαιτίας του καταδιώχτηκαν, βασανίστηκαν, σάπισαν στις φυλακές, διέκοψαν τις σπουδές τους και τσακίστηκε το μέλλον τους.