Το όργιο ως κινηματογραφική εμπειρία

Ο καιρός της αθωότητας έχει (προσ-)περάσει ανεπιστρεπτεί. Το σεξουαλικό έγινε πολιτικό κι αυτό προσωπικό κι αυτό με τη σειρά του μετα-σεξουαλικό και πάει λέγοντας και κάνοντας. Η αυτοκρατορία της διαφάνειας που κήρυττε ο Μποντριγιάρ κυριαρχεί και (μας) καταδυναστεύει. Τώρα πλέον «υπάρχει το άσεμνο εκείνου που πια δεν περιέχει κάποιο μυστικό». Σε αυτό το παιχνίδι ο κινηματογράφος, αυτό το πανηγύρι της εικόνας, φιλοξένησε πολύ συχνά το όργιο, σε σημείο που να μας οδηγεί αναπόφευκτα σε νέες έσχατες σημασίες του οργίου, πέραν των γνωστών ελληνορωμαϊκών ακολασιών. Βλέπετε, δεν είναι η ιστορία του οργίου που το αλλάζει, αλλά η αναπαράσταση της ιστορίας του. Τέλος, είναι η μοίρα αυτού του δοκιμίου να παραμείνει “ανοικτό” και αμφίσημο, όπως ακριβώς και το σεξουαλικό ενέργημα που περιγράφει.