Το όνειρο της ιστορίας

Μετά από χρόνια εξορίας ο Αφηγητής επιστρέφει στη Χιλή των τελευταίων χρόνων της δικτατορίας, στα τέλη της δεκαεταίας του ’70· εκεί έχει αφήσει οικογένεια, μια πρώην σύζυγο… Επιστρέφει και για να εξιστορήσει, ανασκαλεύοντας σε έγγραφα του 18ου αιώνα, τον πολυτάραχο βίο του βλοσυρού Χοακίν Τοέσκα, Ιταλού αρχιτέκτονα που ταξίδεψε στην Αποικία γύρω στο 1780 για να αποπερατώσει τις εργασίες του Καθεδρικού Ναού του Σαντιάγο, και της γυναίκας του, της ωραίας και ζωηρής Μανουελίτα Φερνάντες δε Ρεμπολιέδο, που “σαλτάριζε σαν αγριόγατα τα τείχη του μοναστηριού των Αυγουστινιανών, όπου ο ζηλότυπος αρχιτέκτονας την κρατούσε έγκλειστη, κι έτρεχε να παραδοθεί στις ακόρεστες ακολασίες της… να σμίξει με τους αγαπητικούς της”.Ο Αφηγητής μάς διηγείται, τις σιωπηλές νύχτες της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, όταν το στρατιωτικό καθεστώς συγχέεται με την Ιερά Εξέταση, πως ο Τοέσκα, κερατάς μεν πλην διαπρέπων στην τέχνη του, σχεδιάζει το Παλάτι της Μονέδα, όπου έμελλε να αφήσει την τελευταία του πνοή ο Σαλβαδόρ Αλιέντε κάπου 200 χρόνια αργότερα.Ο Αφηγητής είναι ο Ιστορικός και συγχρόνως ο ακούσιος χρονικογράφος της εποχής του. Και η Ιστορία ανοίγεται στο όνειρο, αφού τα όσα μας διηγείται θα μπορούσαν να συμβαίνουν και αλλού, κι εδώ, σαν “ένα παιχνίδι με καθρέφτες… Κι ένα πέρασμα στην άλλη πλευρά του καθρέφτη”. Μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, σε δύο χρόνους, του Αφηγητή και της ιστορίας που διηγείται. “Γιατί η ζωή μπορεί να είναι μια αναπάντεχη περιπέτεια”.