Το μελάνι και το αίμα

Τα κείμενα που απαρτίζουν τον παρόντα τόμο αποτελούν ισάριθμες ερευνητικές απόπειρες πρόσβασης ή “προσεγγίσεις” στον χώρο της πατερικής σκέψης και της αγιολογίας. Το “μελάνι” που αποτυπώνει τη θεολογική ευφυΐα των Πατέρων δεν αντιστρατεύεται ούτε λειτουργεί αυτόνομα από το “αίμα” που συμβολίζει την εμπειρία των αγίων. Με τον τρόπο που ακόμη και οι πλέον απαίδευτοι άγιοι ενσαρκώνουν με τη ζωή τους μία ψηλαφητή εκδοχή της εκκλησιαστικής πίστης, έτσι και οι Πατέρες αληθεύουν στο μέτρο που τα κείμενά τους διατηρούν ή μεταφράζουν -με την απαραίτητη πιστότητα αλλά και ελευθερία που απαιτεί μία επιτυχημένη μετάφραση- σε λόγο τη σωστική εμπειρία του σώματος. Εντέλει, αν ο κόμπος που δένει τα δύο μεγάθη είναι η σωτηρία, το υπαρκτικό πλαίσιο που στεγάζει τους ποικίλους όρους ή τις εκδοχές αυτής της σχέσης είναι εκκλησιαστικό. Πράγματι, η κοινότητα είναι αυτή που τιμά στα πρόσωπα των αγίων, ανδρών και γυναικών, τον ένσαρκο και ιστορικά κατορθωμένο υπαρξιακό και πνευματικό προορισμό στον οποίο η ίδια τείνει. Και είναι η ίδια κοινότητα που αναγνωρίζει στα κείμενα των Πατέρων τον προαπαιτούμενο φωτισμό που τους επιτρέπει να διερμηνεύουν με ακρίβεια ή και να υπερασπίζονται όποτε χρειάζεται το σωτήριο αντίκρισμα της πίστης που συνέχει όλα τα μέλη.