Το κρασί του Ντάρμου

– Κι από το ρέμα του Ντάρμου δεν περνάγανε οι Δημαίοι. Ήτανε στοιχειωμένο, ακουγότανε καμπάνα το μεσημέρι. Γιατί φονέψανε το Ντάρμο εκεί. Mε τις αραβίδες, οι μάυδες. Tου πήρανε το κεφάλι αυτοί και το πήγανε στη Λουκού, στις καλόγριες. Ανοίξανε λάκκο στα καλογερικά μνήματα οι γερόντισσες και το χωματίσανε· στο γεφύρι κοντά, στα ψηλά κυπαρίσσια κατά το ρέμα. Το λιβανίζανε αυτό το μνημούρι σαράντα μέρες, οι χριστιανές. Και το λείψανο, κινήσανε οι Χαντακιώτισσες με τις τσάπες και πήγανε και το θάψανε αλειτούργητο. Ντάρμος, δημοδιδάσκαλος. Καταμεσήμερο στην ερημιά η καμπάνα που λες.- Άλλα, θυμάσαι;- Γιατί θέλεις να μάθεις;- Τη Διαμαντούλα του Ρουπακιά τη θυμάται κανείς;- Για ποια Διαμαντούλα μιλάς; Κείνη που ξαγνάνταγε στου Βίλη το δέντρο με μια αγκαλιά παπαρούνες και το τραγούδι στο στόμα; Αλυχτάγανε τα σκυλιά της Αρτσίνας τ’ αδέρφια της που τα σέρνανε οι μάυδες.