Το καΐκι

Το καΐκι μικρό και ευρύχωρο._x000D_
Μια αίσθηση πειθαρχημένης ελευθερίας_x000D_
ξεκινάει από τα πόδια, διαπερνάει όλο το σώμα,_x000D_
και καταλήγει στα χέρια,_x000D_
και πιο πέρα η θάλασσα λευκή,_x000D_
μπλε, μαύρη, γαλάζια._x000D_
_x000D_
Καβομαλιάς, Μάιος 2020_x000D_
_x000D_
_x000D_
Τον αντάμωσα τυχαία ένα απόγευμα. Πάνω από δεκαπέντε μέρες είχαν περάσει από τότε που τον είχα δει τελευταία φορά. Τα ρούχα του ήταν βρόμικα και μύριζαν ψαρίλα._x000D_
– Τί έπαθες, πού χάθηκες ;_x000D_
– Δουλεύω σε καΐκι. Ψάχνω για πλήρωμα. Θες να ’ρθείς;_x000D_
Έμεινα άφωνος._x000D_
– Δε θα κάνεις βαριές δουλειές. Μόνο τιμόνι, βάρδια το βράδυ και κανένα μαγείρεμα. Είσαι;_x000D_
Φαινόταν αρκετά κουρασμένος και πολύ ενθουσιασμένος. Πρώτη φορά τον έβλεπα τόσο ομιλητικό και τόσο χαρούμενο, λες κι είχε βρει τη λύση για όλα του τα παιχνίδια, λες και οι σταυροί ήταν πια παρελθόν._x000D_
– Είμαι, απάντησα χωρίς να είμαι σίγουρος. _x000D_
Θυμάμαι, το κόκκινο καΐκι μας ήταν το πιο όμορφο απ’ όλα. Όταν ξεκίναγε να βγει απ’ το λιμάνι, βουτούσε βαθιά τη μούρη του στη θάλασσα λες κι ήταν σκυθρωπό, κι όταν επέστρεφε, η πλώρη του στέκονταν όρθια λες κι ήταν περήφανο για την καλή ψαριά._x000D_
_x000D_
_x000D_
Η παρούσα έκδοση αποδίδει φόρο τιμής στον προγραμματικά αφανισμένο κόσμο των καϊκιών των ελληνικών θαλασσών.