Το ελληνικό τραγούδι

Η σχέση του Έλληνα με το “τραγούδι” είναι άμεση και βιωματική. Μέσα από τη σύμπραξη λόγου, μέλους και -συχνά- κίνησης, το τραγούδι ξεπερνά τις συμβάσεις της συγκεκριμένης μουσικής φόρμας και λειτουργεί ως κώδικας έκφρασης κι επικοινωνίας, σύμβολο εθνοπολιτισμικής και ιδεολογικής-κοινωνικής ταυτότητας, συνδετικός κρίκος του ατόμου με την ομάδα, κιβωτός της συλλογικής μνήμης. Το ιδιαίτερο ύφος, η δομή, το περιεχόμενο, τα μουσικά όργανα, ο ρόλος των τραγουδιστών και των μουσικών και η σχέση τους με το κοινό στην παραγωγή, τη χρήση και τη διαχείριση των μουσικών πρακτικών -όλα αυτά διαμορφώνουν την “επιτέλεση” των τραγουδιών ως καθημερινή πολιτισμική πρακτική στις διάφορες κοινωνικές ομάδες και τις επιμέρους ιστορικές περιόδους.Η έκδοση αυτή επιχειρεί μια συνοπτική ιστορική αναδρομή στην πορεία και τον ρόλο του ελληνικού τραγουδιού, εστιάζοντας στο χρονικό διάστημα από την επανάσταση του 1821 έως και τη δεκαετία του 1950. […](από την εισαγωγή του βιβλίου)