Το ελληνικό σχολείο μετά είκοσι έτη

Η λέξη “παιδεία” υπήρξε εμβληματική λέξη της Μεταπολίτευσης. Παρά ταύτα, αργά αλλά σταθερά, μια ορισμένη αντίληψη περί “προόδου” επέφερε την δραματική πτώση του επιπέδου της δημόσιας εκπαίδευσης. Η μορφωτική τάξη της χώρας μας έγινε έρμαιο των επιδιώξεων μιας βολεμένης κομματικής γραφειοκρατίας και του οργανωμένου συνδικαλιστικού αριβισμού. Οι υπερασπιστές του συστήματος εδώ και χρόνια διαδηλώνουν ως ανατροπείς του. Μόνιμο θύμα αυτής της “πετρωμένης” κατάστασης είναι οι νέοι της χώρας μας, το μέλλον της. Ωστόσο, η ενδημική αυτή σύγχυση κρύβει βαθύτερα και μονιμότερα αίτια. Πάει περίπου μισός αιώνας από τότε που ο ρόλος του σχολείου και του δασκάλου αμφισβητήθηκαν. Έφτασε όμως ο “καιρός τού θερίζειν”. Την ευκολία των απαντήσεων έχει διαδεχθεί η αγωνία των ερωτημάτων. Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν, αλλά σε πολλές χώρες έχουν ξεκινήσει σοβαρές προσπάθειες, γιατί το σχολείο αποτελεί το στυλοβάτη των πολιτισμένων κοινωνιών. Στον τόπο μας επί είκοσι χρόνια τα πάντα έχουν βαλτώσει. Κάποτε πρέπει κι εμείς να ενηλικιωθούμε και να αναλάβουμε ευθύνες. Το μάτι δειλό μα το χέρι τολμηρό.