Το χρώμα του γαλάζιου υάκινθου

“Το χρώμα του γαλάζιου υάκινθου” επανεκδίδεται τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση (εκδ. Καστανιώτη). Έτυχε τότε τιμητικής διάκρισης από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου. Από ορισμένους μελετητές κατατάσσεται στα σημαντικότερα βιβλία της Κυπριακής Λογοτεχνίας. Σε κλίμα μαγικού ρεαλισμού απεικονίζεται η τοιχογραφία μιας εποχής και καταγράφονται τα αίτια και αιτιατά ενός τρελού ορυμαγδού που σημάδεψε ανεξίτηλα το νησί. Αιτία ένα εγχώριο κουτόχορτο τρέλας και τυφλότητας. Συνεπαίρνει ανθρώπους, πολιτικούς, αυτόκλητους οπλαρχηγούς. Μεγαλοπαπάδες τελούν με ευλάβεια την εξόδιο ακολουθία σκύλων ράτσας, αριστοκρατικής καταγωγής, ακολουθούμενης από κηδείες ανθρώπων. Παράλληλα, η αριστοτεχνικά στημένη προδοσία χούντας και εισβολέων παίζει ταμπούρλο ακόμη και στο πεδίο της μάχης, όπου τα δήθεν στρατιωτάκια θερίζονται σαν στάχυα στις πλαγιές του Πενταδάκτυλου. Κείτονται εκεί, άταφα ακόμη. Έτσι πήγε η Αϊσέ διακοπές και καμαρώνει… Η Νιόβη ξυπνά τον νεκρό φίλο του γιου της για να μάθει για την τύχη του. Ο Πέτρος που, σύμφωνα με στίχο του ποιητή αδερφού του, κάπνισε πρώτη φορά καπνό από όλμο, δραπετεύει από το νοσοκομείο, εποχούμενος τα δεκανίκια του, ψάχνοντας εις μάτην χαμένους φίλους σε παλιά σοκάκια και λαβυρίνθους ονείρων. Ο έρωτας, όμως, σωτήριο ένζυμο πάντα, κυκλοφορεί υποδόρια της ζωής. Από το λιμανάκι της Κερύνειας στη “Νήσο των Εχιδνών” με τα κρινάκια του Αυγούστου στην άμμο, στο ανώγειο δωματιάκι της οδού Ανεξαρτησίας, στο πάρκο του καυτού καλοκαιριού με σιντριβάνια πόθου και μιας άτακτης φυγής… Και τέλος, πίσω στο νοσοκομείο, για να ανακάμψει από την πιο βίαιη ήττα του, τον βιασμό… Έρως ανίκατε μάχαν!