Το ασταθές βήμα και άλλα διηγήματα

[…] Κρίνοντας κανείς από την απαλότητα με την οποία δυο σύννεφα σμίγουν φευγαλέα, πέφτουν το ένα πάνω στ’ άλλο και, μετά χωρίζουν. Η σύγκρουσή τους ενίοτε γεννά βροντές, αστροπελέκια.. Αυτές οι κινήσεις τους! Ένας ελκτικός στροβιλισμός που ξυπνούσε μέσα μας περιδινήσεις λαγνείας. Ξεκολλούσε αθηρωματικές πλάκες λησμονιάς. Νεανίζαμε ασυστόλως, όπως εκείνοι. Σε κάποια στιγμή η νεαρότερη της τετράδας, η Μάσια, βρέθηκε στην αγκαλιά μου περιστρεφόμενη, από τις δικές της φυγόκεντρες εξάψεις. Μ’ έπιασε στα πράσα. Ίσως επειδή κοιτούσα επιμόνως τα μάτια της· ζαλισμένος. Μάτια μιας γατίσιας ανυπακοής που για τρίτη φορά με συναντούσαν σήμερα. Σε μίζερα ξενοδοχεία, σ’ εκκλησιές παλιές, στο φρέσκο χιόνι. Ζαλισμένη προφανώς και η ίδια από κυνηγητά που δεν ήξερα. Και δεν ήξερε…[…]