Το ανάκτορο στην Άνω Τούμπα

“Το ανάκτορο στην Άνω Τούμπα” είναι η λαχτάρα του νόστου, η απόδειξη του αγώνα ζωής του εκπατρισμένου, του οικονομικού μετανάστη Έλληνα. Του Έλληνα που έπρεπε να φύγει από τη χώρα του, για να βρει τρόπο να επιβιώσει. Είναι η διαβεβαίωση στη γενέτειρα πως δεν την ξέχασε, πως δεν τη θεώρησε ποτέ μητριά πατρίδα. Η ηρωίδα του θεατρικού έργου κοιτώντας πίσω, στον χρόνο που την έκανε από παιδί, γυναίκα, και στη συνέχεια βλέποντας μπροστά, στα χρόνια που έγινε μητέρα και απόκτησε παιδιά κι εγγόνια, θέλει κάπου να βρει ένα στέρεο καρφί, να κρεμάσει τα ημερολόγια με τα όνειρα της ζωής της. Η κυρία Αγάπη, Ελληνογερμανίδα πια, στην ηλικία της σύνταξης, θέλει την πολυθρόνα της για να ξεκουραστεί, σε μια βεράντα με γεράνια, που η αντοχή τους μοιάζει με τις δικές της αντοχές. Το “Ανάκτορο στην Άνω Τούμπα” είναι ο λαβύρινθος της ζωής της και, καθώς ψάχνει την έξοδο, συνειδητοποιεί πως η ελευθερία της απαιτεί την κατεδάφισή του.