Θυμάμαι, θυμάσαι;

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδαΜπορεί και να μ’ ήξερες από παλιάκι απλά με ξαναβρήκεςΚι έβρεχε, χωρίς ομπρέλαΤο θυμάσαι;την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένοκίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμεκαι ταξιδεύαμε τη γη…νύχτες ταξιδεύαμεστον ουρανό…αστέρι και σταθμόςΘυμάσαι;βρήκες το πιο μακρινό αστέρικι είπες να το γυαλίσουμενα του φυτέψουμε μια λεύκανα μείνουμε για πάντα εκείΘυμάσαι;όταν σου έδινα πορτοκάλιπήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύωΜε πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδατην πίναμε μισή μισήΘυμάσαι;Κι έτρεχα κάθε άνοιξη σ’ όλη τη γηνα βρω το πρώτο πρώτο λουλούδιγια σένα βέβαια…Κατέβαινες στα βάθη του ωκεανού εσύκαι μου ‘φερνες ένα κοχύλιΘυμάσαι;Άμα στο ζήταγα γινόσουνα ποτάμι λίμνη θάλασσα ωκεανός…Κι όταν το ζήταγες γινόμουνα κι εγώΘυμάσαι;Μου έστελνες στον ύπνο μου όνειρακαλοπλυμένα, καλοχτενισμένακαι τα δικά σου όνειρα εγώ τα ετοίμαζαΘυμάσαι;θυμάσαι τότε που κατέβηκα στον ύπνο σου μ’ ένα τεράστιο ροζ αερόστατο;Σου χάρισα ένα μύλονα τον κρατάς γεράγιατί φοβόσουν τα σκοτάδιαΜου χάρισες έναν ολόιδιο κι εσύτο θυμάσαι ακόμη;Μια νύχτα χάθηκες σένα μεγάλο δάσοςΕίχες το μύλο δε φοβήθηκες…κι έτρεξα και σε βρήκαΜου χάρισες ένα χρυσόψαροπου μέτραγε ως τα χίλιακι ένα τζιτζίκικαι μια ζίνακι ένα πουκάμισο άσπρο…το θυμάσαι;και σου μάθα να ζωγραφίζειςκάμπους και ποτάμιαΜη πατάς πολύ το μολύβι σου ‘λεγαΜια αγκαλιά ψυχές το τοπίοκι οι ψυχές δεν έχουν περίγραμμαΘυμάσαι;Και μου μάθες να φτιάχνω χάρτινα καράβιαΚαι χάρτινα κινέζικα πουλιάΜια μέρα είπαμε καιρός πια να εφεύρουμε την δική μας γραφήνα μην την ξέρει άλλοςΤη ζωγραφίσαμε στο πι και φικοντά σ’ ένα ποτάμι, πάντα ένα ποτάμιτη θυμάσαι ακόμη εκείνη τη γραφή;Κι εφεύραμε ένα σωρό πράγματα από τότετη σαντιγύτον ήλιοτις αυπνίεςτην παλίρροιατο σκούρο μπλετα θυμάσαι όλα; Ότι δεν χώραγε στις λέξειςτο κάναμε μικρές μικρές σημαιούλες πολύχρωμεςΘυμάσαι πως τις ανεμίζαμε;Το μαγικό δωμάτιο που άλλαζε σχήμα ανάλογα με τη στάση του κορμιού μαςτο θυμάσαι;κι ήταν φορές που γινότανε ολοστρόγγυλοΘυμάσαι πότε;Μαζί διαβάζαμε τα πιο ωραία παραμύθιαΚι όταν μας τέλειωσαναρχίσαμε να παίζουμε δικά μας παραμύθιαΜια φορά και έναν καιρό ήτανε δυοΘυμάσαι;Ήτανε δυο κι ήτανε σαν έναςένας και πολλοί μαζίΧωρίζαμε για λίγο μόνογιατί αλλιώςπως θ’ ανταμώναμε ξανά;Και σου ‘γραφα κάθε στιγμήκάτι τεράστια γράμματαΜου ‘γραφες και συ ακόμη πιο τεράστιαΜια φορά όμως που άργησεςπρόλαβε κι ήρθε ο χειμώναςπου κράτησε όσο πέντεΚι όταν τέλειωσεήρθε πάλι χειμώνας ακόμη πιο βαρύςΚαι δεν μπορούσες να γυρίσειςΈμεινες μακριάΚαι μου ‘γραψεςΗ πιο μεγάλη απόσταση είναι ο χρόνος…Μπορεί…όμως…τα πιο ωραία μας ταξίδιαδεν τα ταξιδέψαμε ακόμηΣε περιμένω…ΕΛΑΘα μετρήσω ώς το δέκα ….Χρήστος Μπουλώτης