Θεωρητική αρμονία

[…] Ουδέποτε προσπάθησα να πείσω τους μαθητές μου να με θεωρήσουν αλάνθαστο – μόνο ένας “μουσικοδιδάσκαλος” το έχει αυτό ανάγκη. Τουναντίον, πολλές φορές διακινδύνευσα να πω κάτι το οποίο αργότερα έπρεπε να αναθεωρήσω – έχω πολλές φορές δώσει οδηγίες οι οποίες όταν εφαρμόσθηκαν απεδείχθη ότι ήταν εσφαλμένες και τις οποίες έπρεπε να διορθώσω. Ίσως τα σφάλματά μου δεν ήσαν ευεργετικά για τον μαθητή, αλλά δεν του προξένησαν καμμιά βλάβη. Πραγματικά το γεγονός ότι ανεγνώριζα τα σφάλματά του ανοιχτά, πρέπει να τον έχει βάλει σε σκέψεις. Όσον αφορά εμένα, επειδή οι οδηγίες τις οποίες έδωσα ήταν αδοκίμαστα προϊόντα της δικής μου σκέψεως, είχα οδηγηθεί από τα σφάλματά μου, τα οποία εξετίθεντο αμέσως, να εξετάσω στις οδηγίες μου εξ υπαρχής και να βελτιώσω τη διατύπωσή τους.Αυτός είναι λοιπόν ο τρόπος με τον οποίο αυτό το βιβλίο δημιουργήθηκε. Από τα λάθη που έκαναν οι μαθητές μου ως αποτέλεσμα ανεπαρκών ή λανθασμένων οδηγιών, έμαθα πώς να δίνω τις σωστές οδηγίες. Η επιτυχής συμπλήρωση των ασκήσεων από τους μαθητές μου καθιέρωσε την ορθότητα των προσπαθειών μου χωρίς να με οδηγήσει στην αυταπάτη ότι έχω λύσει το πρόβλημα οριστικά. […](από τον πρόλογο του βιβλίου)