Θεμέλιο της ψυχιατρικής ο συναισθηματικός δεσμός θεραπευτή-θεραπευόμενου

“Αν υπάρχει μια έννοια που κανείς δεν μπορεί να αγνοεί, αν συναναστράφηκε έστω και λίγο τον Τάκη Σακελλαρόπουλο, είναι «το ψυχαναλυτικό πρίσμα». Όλη του η διδασκαλία, όλη του η προσέγγιση του ανθρώπινου ψυχισμού, στις πιο καθημερινές του εκδηλώσεις όσο και στις πιο απρόσμενες ή παθολογικές, συνοδεύεται από αυτό που ονομάζει «ψυχαναλυτικό πρίσμα»… Η ψυχανάλυση είναι κυρίως «πρίσμα», δηλαδή βλέμμα, οπτική γωνία, μια διόπτρα σαν αυτές που επιτρέπουν να βλέπει κανείς τον τρισδιάστατο χώρο. Η ψυχανάλυση δεν φτιάχνει τη ζωή – τη βλέπει, και το βλέμμα αυτό, που αποκαλύπτει στις καλύτερες περιπτώσεις την προοπτική και το βάθος πεδίου, διασφαλίζει μια διεργασία επεξεργασίας που εμπλουτίζει και το βλέμμα και την πράξη.”(Καψαμπέλης Β.: Πρόλογος Έκδοοης)”Ένα άλλο διακριτό στοιχείο στο στυλ του επόπτη Π. Σακελλαρόπουλου, αποτελεί ο λόγος του. Αναφέρομαι τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενό του. Λόγος απλός, σαφής και ταυτόχρονα «ανοιχτός» στην υπηρεσία της θεραπευτικής, αλλά και της εποπτικής διεργασίας. Λόγος που απευθυνόμενος στον ασθενή δεν δηλώνει ποτέ άμεσα τη σχέση του με το πλούσιο θεωρητικό οικοδόμημα στο οποίο εδράζει. Σχόλια και ερμηνείες που «δεν ανακοινώνουν/φωνασκούν την ταυτότητα τους ως ερμηνείες», αλλά που στοχεύουν στην εγκατάσταση ενός αυθεντικού κλινικού και εποπτικού διαλόγου.”(Λουτζακλή Μ.: «Η εποπτεία ως πεδίο ψυχονοητικής εμπειρίας»)”Ο Π. Σακελλαρόπουλος ήταν και είναι ένας μεγάλος δάσκαλος, ο οποίος με τις γνώσεις του και την ενεργή συμμετοχή του μας έδειξε το δρόμο και δημιούργησε, κατά τη γνώμη μου, ένα μοντέλο για το πώς πρέπει να λειτουργεί μια σύγχρονη ψυχιατρική μονάδα.”(Στεφανουδάκης Μ.: «Το μοντέλο της Κινητής Ψυχιατρικής Μονάδας Νομού Φωκίδας»)”Θεωρούμε ότι μια από τις σημαντικότερες προσφορές του Καθηγητή Σακελλαρόπουλου, πέρα από την από την συμβολή του στην εδραίωση μιας ψυχιατρικής με επίκεντρο τις ανάγκες του αρρώστου και την σύζευξη της ψυχαναλυτικής σκέψης με την ψυχιατρική στην κοινότητα, είναι η έμπνευση και η διδασκαλία σε τόσες γενιές θεραπευτών, η διδασκαλία όχι μόνον της θεωρίας και των γνώσεων, αλλά μιας φιλοσοφίας, ενός οράματος. Αυτό το όραμα μαζί με τις επιστημονικές γνώσεις, το «περνάει» με έναν απλό, μεστό και αυτονόητο τρόπο σε όλους τους ανθρώπους που δουλεύουν κοντά του, παράλληλα με έναν αμείωτο ενθουσιασμό. «Είναι ωραίο όταν το πάθος περνάει από τη μια γενιά στην άλλη! Δεν είναι αυτό το γοητευτικότερο κομμάτι της παράδοσης;», γράφει ο ίδιος. Από τις σημαντικότερες προτεραιότητες του είναι το πώς να προστατεύεται ο νέος θεραπευτής από τις ματαιώσεις και να αντλεί ικανοποίηση από τη δουλειά του, ακόμα και με δύσκολα περιστατικά.”(Φίτσιου Π.: Σημείωμα Επιμελήτριας Έκδοσης)