Θεέ μου, πως ζήσαμε!

“Το βιβλίο που κρατάτε στη χέρια σας αφηγείται την ιστορία της γενέτειράς μου, του Ασπρόπυργου, κατά τα δύσκολα χρόνια της κατοχής και ειδικότερα του εμφυλίου πολέμου, που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στην κοινωνία μας και ιδιαίτερα στην οικογένεια της μητέρας μου. Πρόκειται για το αποτέλεσμα μιας άοκνης προσπάθειας που διήρκεσε επτά χρόνια, τα οποία μεταφράζονται σε εκατοντάδες ώρες συνεντεύξεων, έρευνας και καταγραφής. Πολλές από τις συνεντεύξεις έγιναν χρονικά στην “κόψη του ξυραφιού”, καθώς άνθρωποι προχωρημένης ηλικίας που έζησαν τα γεγονότα και μου τα διηγήθηκαν, έφυγαν λίγο μετά τις συναντήσεις μας από τη ζωή. Οι απομαγνητοφωνήσεις των συνεντεύξεων, ωστόσο, ήρθαν για μένα να τους ξαναδώσουν ζωή· τους έδωσαν και πάλι φωνή για να μιλήσουν για όσα δεν πρέπει να ξεχαστούν, για όσα δεν πρέπει να ξαναβιώσει ο τόπος.Ο Σεραφείμ Τσόκας, με αφορμή την δολοφονία του παππού του Σεραφείμ Καμπόλη και της γιαγιάς του Κλειούς από το ΕΑΜ το 1944, ανατέμνει με νέα στοιχεία μία ιστορική περίοδο όπου το σκότος επικράτησε του φωτός. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά στον πρόλογό του: “Επιθυμία και ευχή μου είναι να μην επαναληφθεί ποτέ ξανά και σε καμία μορφή, ότι συνέβη. Για να μην ακουστούν ξανά οι στίχοι του Άγγελου Σικελιανού:”Αχ,πως το πάθαν τούτο τα παιδιά μας;Αδέλφια να σκοτώνουνε τ΄αδέλφια!…Τα παιδιά μου να σφάζουν τα παιδιά μου!”