Θεατρικό αναλόγιο

Εξήντα τρεις, άλλοτε μικρότερες και άλλοτε μεγαλύτερες, θεατρικές διαδρομές σε οκτώ ενότητες:Στην πρώτη για τους μηχανισμούς του θεάτρου (τη μάσκα, τη μεταμφίεση, τη γλώσσα του σώματος), στη δεύτερη για θέματα που αναφέρονται στο Αρχαίο Θέατρο ή αφορμώνται από αυτό (φιλολογική σάτιρα στον Αριστοφάνη, απομυθοποίηση του τραγικού ήρωα στον Ηρακλή του Heiner Muller και στον Οιδίποδα – Αντι-οιδίποδα του Γιώργου Βέλτσου, διπλή ανάγνωση της Ορέστειας), στην τρίτη για θέματα του νεοελληνικού θεάτρου (“θεατρική περιοχή του Γιάννη Ρίτσου”, Ιταλικά πρότυπα και εν γένει δυτικές επιδράσεις στο Επτανησιακό Θέατρο).Στην τέταρτη, μια περιδιάβαση στο ευρωπαϊκό θέατρο με εναύσματα που ξεκινούν από την Commedia dell’Arte, τον Γκολντόνι και τον Σαίξπηρ, περνούν από τον Λόρκα και τον Στρίντμπεργκ για να φθάσουν ως τον Πίντερ και τον Κούντερα (“Η παράδοση της Commedia dell’Arte”, “Λοκαντιέρα και κοινωνικές τάξεις”, “Βασιλιάς Ληρ, η τραγωδία του ανθρώπου”, “O διονυσιασμός στον Λόρκα”, “O μισογυνισμός ενός γυναικολάτρη”, “Θεατής στο έργο του Πίντερ”), αλλά και σε δραματουργούς πέραν του Ατλαντικού (τον Ευγένιο O’Νηλ και τον Τένεσση Ουίλλιαμς).Στην πέμπτη, με τον τίτλο “Όλος ο Κόσμος μία Σκηνή”, η διαδρομή αφορά θέματα διαφορετικών καιρών και τόπων (“Αριστοκρατικό Νο και λαϊκό Kabuki”, “Μικρό όργανο για το Πολωνικό Θέατρο”, “Θεατρική Βιέννη”, “Τα μεγάλα θέατρα του κόσμου”), στην έκτη εκφράσεις “Θεατρικής Πρωτοπορίας” (“Η βιοδυναμική του σώματος”, “Μπερνάρ-Μαρί Κολτές, “ο χαρούμενος desperado” του Γαλλικού Θεάτρου”).Στην έβδομη ο λόγος ανήκει σε θέματα ευρύτερου θεατρικού προβληματισμού “Το γελοίον ως αισθητική κατηγορία”, “Θεατρικό ρεπερτόριο και κοινό”), στην όγδοη σε πρόσωπα (“O Ίνγκμαρ Μπέργκμαν του θεάτρου”, Βασίλης Διαμαντόπουλος, Λυκούργος Καλλέργης).