Τεμπέλης κομπλέ

Καλό το κωλοβάρεμα, δε λέω. Ιδίως άμα έχεις υποχρεώσεις ν’ ανταποκριθείς κι εκκρεμότητες να διευθετήσεις, και σε πιάνει το άγχος και το στρες και δε γουστάρεις με τίποτα, το κωλοβάρεμα είναι σωτηρία. Άμα έχεις και να χαζεύεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα, ξέρω τι λέω, μια ζωή έτσι την πέρασα. Τώρα στα γεράματα όμως, που ούτε υποχρεώσεις έχω ούτε εκκρεμότητες ούτε άλλο δυσάρεστο να υποστώ έχω, το χάζι μου ’μεινε μόνο για χαρά, να δίνει και νόημα στο κωλοβάρεμα. Και νά κάτι η όραση θολώνει, νά κάτι η ακοή βαραίνει, για τρεξίματα και σάλτα να μη μιλάω, για “δραστηριότητες” καθόλου, και για συμπέρασμα, πάει το χάζι. Και για πιο συμπέρασμα, χρειάζομαι ένα χόμπι για το φινάλε, αλλιώς δε βγαίνει. Άσε που “κάθε άντρας πρέπει να έχει το χόμπι του για να ξεχωρίζει από τους άλλους”, το είχε πει μια φορά ο μπαμπάς, ότι το έλεγε ο φίλος του, ο ψυχίατρος.