Τέχνη, πολιτισμός, παγκοσμιοποίηση

“Το μη τελείωμα πρέπει να είναι δομικό στοιχείο της τέχνης, της κουλτούρας και της πολιτιστικής πολιτικής στο βαθμό που τις προφυλάσσει από την ενσωμάτωση, την αλλοτρίωση και την ορθολογικοποίηση. Η αποσπασματοποίηση, δηλαδή, το μη τελείωμα και το σύστημα – αντισύστημα είναι (ή πρέπει να είναι) οι βασικές συνιστώσες της πολιτιστικής πολιτικής, ειδικότερα σήμερα που οι συστηματικές ή τουλάχιστον οι συστημίζουσες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης είναι πολύ πιο ισχυρές από κάθε άλλη περίοδο. Ακόμη πιο συγκεκριμένα η κουλτούρα και, ως εκ τούτου, η πολιτιστική πολιτική θα πρέπει να συλληφθεί ως ένα ανοιχτό σύστημα προς το άλλο, το κριτικό, το διαφορετικό.Η οποιαδήποτε σύλληψη της πολιτιστικής πολιτικής σήμερα θα πρέπει να στηρίζεται στη σωστή διάγνωση της σύγχρονης πραγματικότητας των αναπτυγμένων και ακριβέστερα των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών. Έχει ιδιαίτερη δε αξία η γνώση του πώς φθάσαμε στην παγκοσμιοποίηση, μέσα από ποιες διαδικασίες κτλ., και κυρίως τι σημαίνει αυτή…”