Ταξίδι σ’ ένα κόσμο μακρινό

Μα ξαφνικά, καθώς μερικές φορές συμβαίνει, η ζωή της άλλαξε. Ανέβαινε σε μια συννεφιασμένη φθινοπωρινή μέρα την οδό Σταδίου, κρατώντας ένα δέμα με κεντήματα που πήγαινε σε μια πελάτισσα, κάπου εκεί στην οδό Βουκουρεστίου. ΄Ηταν τότε δεκάξι χρονών με ασχημάτιστα ακόμη χαρακτηριστικά. Οι κινήσεις της, η ύπαρξή της, η έκφραση των ματιών της, έδειχναν έναν εσωτερικό αγώνα μεταξύ ενός από τη φύση καλού χαρακτήρα και μιας ολοένα αυξανόμενης αδιαντροπιάς. Στο φθινοπωρινό περιβάλλον έμοιαζε με κόρη του Βορρά. Βάδιζε με μια φυσική χάρη και όλα επάνω της έδειχναν ότι βρισκόταν σε πλήρη αρμονία με την ύπαρξή της. Θα μπορούσε να πει κανείς, αν την παρατηρούσε στο σκούρο εκείνο απογευματινό, ότι ήταν μια παράξενη ζωγραφιά.