Tascana ή Το μανιφέστο των λιόσπορων στη χωματερή

Οι καλόμοιροί μου οι λιόσποιροι,μετά το μακροβούτι έσωθεντης γλυκιάς άλμης, άμποτεςθε να θρυμματίζονταν στο γουδίαπ’ τον βέβηλο Ήλιοτης Τοσκάνης…Άμποτες θε να δώριζαν το ντύμακαι το δόρυ τους στα γδυμνάμελανούρια της Σελάνης…Άμποτες θε να θέριζαν μονομιάςτις παγερές νυχτιές της ερημιάς, σκορπίζοντας αλάτι χοντρό πάνωαπό προσφυγικές συνοικίες,τεμούμενες δεντροστοιχίες,χνουδωτές παρυφέςκαι αφρίζουσες ακτογραμμές,μία προς μία σπονδυλωτάπάνω στη ράχη μας…Και κάτι μου λέει πως,ωσάν τα ηλιοτρόπια αφουγκραστούν στους στίχουςκαι τη μουσική από μιαανταριασμένα μελωμένη ψυχή,”τον ήλιο θ’ αντικρύζουνε ανφάζ”και προφίλ, τον ανατέλλοντα,κορφιάτη ή δύοντα… Ηλιοπότεητης κομητείας των βλεφάρων της.