Ταχυδρόμος δίχως γράμμα

ΙΩΑΝΝΑ: Αχ, καλέ μου, αυτός ο κόσμος! Πόσο απόμακρος είναι σε τούτο το χωριό!Έχει δίκιο ο Μιχάλης! Τι αλλόκοτα πράγματα! Τον κοιτάζουν με περιφρόνηση.Βρε, πουλάκι μου, του λέω, σκέψου, θυμήσου, ψάξου, κάτι θα πήρε το αυτί σου τόσα χρόνια! Δεν πρόσεξες τίποτα περίεργο; Τίποτα, μου λέει, όλα έβαιναν καλώς! Και του κάνω, αγαπητοί μου, την πιο απλή ερώτηση. Πού παντρεύ-τηκαν οι γονείς σου, εδώ ή στην Αθήνα; Μπορεί, βρε αδερφέ, να μην κάλεσαν τους χωριανούς στο γάμο και να παρεξηγήθηκαν τούτοι δω, να τους θεωρούσαν ψωροπερήφανους, λίγο είν’ αυτό; Και τι μου απαντά, ρε παιδιά; Δεν ξέρω!Ήμαρτον, Παναγία μου, δεν ξέρει πού παντρεύτηκαν οι γονείς του! Απ’ τις φωτογραφίες, πουλάκι μου, του λέω, δε βγάζεις την άκρια; Να σας πω την αντίδρασή του; Δεν υπάρχουν, μου λέει. Μα… γίνεται; Δε μιλάμε για προ Χριστού, χρυσό μου, για το 1960 και… μιλάμε! Έστω, μια νυφική φωτογραφία, όλοι την έχουν στα σπίτια τους! Βρε, μη δεν έγινε γάμος; Λέω εγώ τώρα, μιαν άποψη!Και μη με πείτε καχύποπτη! Ήταν όμως το πρώτο που σκέφτηκα. Ε, όχι, καλέ, δεν του το ‘πα! Δεν κακολογείς εύκολα τους γονείς. Όλοι μας, οι χειρότεροιτης γης κι αν είναι, τους έχουμε πάνω σε βάθρο.