Τα τρία καρφιά

Όταν πρωτοκυκλοφόρησε, το 1948, το μυθιστόρημα του Νίκου Νικολαΐδη του Κύπριου, “Τα τρία καρφιά”, η κριτική το υποδέχτηκε με εξαιρετικούς επαίνους. Ο. Τ. Παπατσώνης τον αποκαλεί “ο ελληνικός Ντίκενς” (σε γράμμα του αναδημοσιευμένο στο περιοδικό “Πνευματική Κύπρος”, αρ. 115-116, 1970). Η Μυρτιώτισσα τού γράφει στις 21/2/1949: “… Είναι το πιο αληθινό, το πιο ανθρώπινο βιβλίο που έχω διαβάσει… Είναι ένα ολάκερο δράμα σαιξπηρικό, όχι, δε μοιάζει με τίποτα ξένο, είν’ ένα δράμα ελληνικό που εσύ ο Έλληνας το ‘βγαλες τέτοιο καθώς είναι, απ’ τα βάθια της φτώχιας και της κακομοιριάς μ’ όλο το ψυχικό του μαράζι μ’ όλο του τον πόνο. …Είναι ένα δράμα που το ξερρίζωσες απ’ τα σπλάχνα της τόσο βασανισμένης ελληνικής γης, της ιερής και χιλιοπαιδεμένης!”. Ο Στρατής Τσίρκας το χαρακτήρισε “μυθιστόρημα που θα το υπόγραφε ο Μπαλζάκ”, ενώ η Ελένη Βοΐσκου στο βιβλίο της “Και αύριο Νίκος Νικολαΐδης. Ένας σταθμός στη λογοτεχνία μας”, γράφει (σελ. 244): “”Τα τρία καρφιά” είναι ένα λογοτεχνικό επίτευγμα. Ο βασικός του ήρωας, ο Κασσιανός, μένει ανάγλυφος στη μνήμη μας όπως οι γνωστοί ήρωες των μεγάλων δημιουργών της παγκόσμιας λογοτεχνίας.”