Τα πήλινα ποιήματα

ΓΙΑ ΑΙΘΕΡΙΑ ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Κιονίσκοι μικροί
επιτύμβιοι
σαν εγκάρσια κομμένοι κορμοί
σφηνωμένοι στο χώμα
(ούτε ανάγλυφα πρόσωπα πια
ούτε χέρια που ενώνονται για το ύστατο χαίρε)
έχουν μόνο ένα χάραγμα
ομοιόμορφης μνήμης στο πλάι:

ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ
ΣΩΤΟΥ
ΡΑΜΝΟΥΣΙΟΣ

Τους κοιτάζω καθώς
σχηματίζουν συστάδα
στο απόμερο ύψωμα·
φτωχικοί κι ακαλαίσθητοι
διαδηλώνουν αδιάκοπα ενάντια στη λήθη
τ’ όνομά τους προφέροντας,
το πατρώνυμο
και τον τόπο της γέννησης.

(Κι ενώ στέκομαι ανάμεσα στις μικρές κολονίτσες
κι οι ψυχές σαν το σμάρι βουίζουν τριγύρω μου,
επιτέλους ηγούμαι ενός άυλου αγώνα
για ένα δίκαιο μοίρασμα της αιώνιας αγάπης.)