Τα πεσμένα φύλλα

Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα ‘ζησε η Ρεγγίνα στα ορεινά της επαρχίας Καλαβρύτων. Ο πατέρας της, ο κυρ-Δήμος Ιερόπουλος, ήταν αυστηρός στις εξόδους για τα κορίτσια του. Εκείνα ήταν μόνο για το σπίτι. Ακόμα και στις αγροτικές δουλειές δεν τα έπαιρνε μαζί του. Προτιμούσε τ’ αγόρια του. Τις κόρες τις είχε “μη μου άπτου” γιατί αυτό ήταν το πιστεύω του. Τα κορίτσια δεν ήταν για ξεπόρτισμα. Εξαίρεση αποτελούσε το πήγαινε-έλα στο Γυμνάσιο. Εκεί δε γινόταν αλλιώς. Α, όλα κι όλα! Τα αγαπούσε τα γράμματα ο κυρ-Δήμος. Ήταν υπέρ της μόρφωσης όλων των παιδιών του, και αγοριών και κοριτσιών. Θεωρούσε υπέρτατο αγαθό και μεγάλο εφόδιο, για τη ζωή, τη μόρφωση. Όποιος στο χωριό ήταν αναλφάβητος, ή απλώς είχε γνώσεις δυο ή τριών τάξεων Δημοτικού Σχολείου, έτσι ώστε να μπορεί να γράφει κάπως -κι ήταν πολλοί αυτοί- τον κρατούσε πολύ χαμηλά στην εκτίμησή του…