Τα παγοπέδιλα

“Γύρισε το εξώφυλλο με το δείκτη της. Άκουγα την καρδιά μου, μπορεί και τη δική της, να χτυπάει σαν τρελή, σαν τα τύμπανα των Ινδιάνων πριν εξαπολύσουν τις αιματηρές τους επιθέσεις, την ώρα που οι καουμπόηδες ήταν στην εκκλησία του χωριού, την ιστορία που παίξαμε οι τρεις μας, την προηγούμενη Κυριακή με τα πλεϊμομπίλ ακόμα απλωμένα, όπως τα είχαμε παρατήσει τότε πάνω στο πολύχρωμο χαλί. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι ο δείκτης της Ναταλίας ήτανε πολύ πιο τολμηρός απ’ τον δικό μου…”Ιστορίες που ακροβατούν ανάμεσα στην πραγματικότητα και το παραμύθι, το ρεαλιστικό και το ακραία υπερεαλιστικό, που ζουν ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, ανάμεσα στηντρυφερότητα και τον κυνισμό, γλιστρούν με τα παγοπέδιλά τους στο χιόνι που ραγίζει απ’ το βάρος του ανεκπλήρωτου.Ποιος είπε ότι τα παραμύθια πρέπει να έχουν αίσιο τέλος;