Τα μαλλιά. Το τελευταίο χαρτί

“Στο θέατρο, η αμεσότητα είναι οπωσδήποτε ευκολότερη, γιατί το κοινό έχει ζωντανό το έργο απέναντί του, το βλέπει και το ακούει ταυτόχρονα. Στο βιβλίο, εκτός από την όραση, πρέπει να δουλεύει συνέχεια κι η φαντασία. Με τη θεατρική πεζογραφία προσπαθώ ν’ αντικαταστήσω, όσο γίνεται περισσότερο, τη φαντασία με τη συμμετοχή του αναγνώστη στη ζωή των ηρώων μου. Πιστεύω πως το ‘χω πετύχει στα προηγούμενα βιβλία μου. Ελπίζω να το πετύχω και σ’ αυτό.”Ειρένα Ιωαννίδου-ΑδαμίδουΞεκινώντας από την προσωπική πεποίθηση ότι το θέατρο μέσα στην πεζογραφία είναι ευεργετικό, ενώ η πεζολογία μέσα στο θέατρο είναι καταστροφική, όταν βρίσκομαι σε δίλημμα αν, σε κάποιο έργο μου, θα ταίριαζε καλύτερα η θεατρική ή η πεζογραφική μορφή, παντρεύω τα δυο και γράφω θεατρική πεζογραφία, δηλαδή ένα διήγημα ή μια νουβέλα με πολύ διάλογο και λίγη ή καθόλου αφήγηση.Σ’ αυτή τη μορφή έχω γράψει, μέχρι τώρα, αρκετά διηγήματα, που περιλαμβάνονται στα βιβλία μου “Ο Συμεός” και “Η κόρη του Θόδωρου”, και δυο νουβέλες, “Θα ζήσουμε” και “Σαν τον ήλιο το δικό μας”, που έχουν εκδοθεί σ’ έναν τόμο. Κοινό σχόλιο που άκουσα για όλα, η αμεσότητα με τον αναγνώστη, που είναι, πιστεύω, ο κυριότερος στόχος τόσο του πεζογράφου, όσο και του θεατρικού συγγραφέα.