Τα αμαρτύρητα

Ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός σφράγισε την εφηβική μου ηλικία, αλλά και τα φοιτητικά μου χρόνια. Μαζί με τον Καζαντζάκη ήταν από τους πρώτους συγγραφείς, των οποίων τα βιβλία αγόραζα σωρηδόν. Από τα πρώτα μου αποκτήματα στη Μελβούρνη (λίγα χρόνια μετά την άφιξή μου), ήταν και μια θαυμάσια πανόδετη αγγλική έκδοση του Ζ (εκδ. McDonald 1969). Ήταν η εποχή που το έργο αυτό, λόγω και της πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα, χαλούσε κόσμο, διεθνώς. Η φωτογραφία του συγγραφέα κάλυπτε, θυμάμαι, όλο το οπισθόφυλλο αυτής της έκδοσης και, με τα χοντρά μαύρα γυαλιά του, τα κάπως ατημέλητα μαλλιά και το κοτλέ κοστούμι του, με είχε εντυπωσιάσει ιδιαίτερα. Λόγω της αντιδικτατορικής δράσης του στο εξωτερικό, του μεγάλου σάλου που είχε δημιουργήσει το Ζ, τόσο ως βιβλίο όσο και ως (μετέπειτα) ταινία, αλλά και των ατέρμονων συνεντεύξεων στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής, ο Βασιλικός δεν άργησε να αποτελέσει για μένα τότε κάτι σαν συγγραφικό είδωλο. Γι’ αυτό, έχοντας “ξεκοκαλίσει” όσα βιβλία του υπήρχαν στα ελληνικά βιβλιοπωλεία και τις βιβλιοθήκες της Μελβούρνης, κι έχοντας γνωρίσει το συγγραφέα του Ζ από την “κόψη”, δεν απέμενε παρά να τον γνωρίσω και από την “όψη”! […]