Svarno, Το κύμα αγάπησε τον βράχο

Το κύμα αγάπησε το Βράχοκαι ο Βράχος έγινε Ομορφιά.Το Κύμα να κυλάει, να τον γλυκοφιλάει,άλλο να μην πονάει,για όλα εκείνα τα παλιά.Έτσι αγάπησα…Πότε Κύμα – πότε Βράχος.Πότε φως – πότε σκοτάδι.Έχω γεννηθεί στην ακροθαλασσιά,εκεί μεγάλωσα, εκεί ερωτεύτηκα,εκεί έκλαψα και γέλασα.Εκεί άρχισα να παρατηρώ και να συνειδητοποιώτην αλλαγή, την αλλαγή των Βράχων,την αλλαγή της ψυχής μου.Είδα το Κύμα να χτυπάει αλύπητα τον Βράχο.Είδα το Κύμα να χτυπάει αλύπητα την ψυχή μου,και ένα δυνατό – γιατί – γέμιζε την ύπαρξη μου και όλατα περιθώρια των βιβλίων μου, των τετραδίων μου,γραμμένο με χίλιους τρόπους.Ώσπου είδα μια μέρα το Βράχο ν’ αλλάζει σχήμα,ώσπου είδα την ψυχή του πανέμορφη!Και τότε άρχισε να μου μιλάει για την ιστορία του.Για την δική μου ιστορία!Και έμαθα πολλά για μένα.Έμαθα για την εμπιστοσύνη, για την αγάπη,για την συμπόνια, για την φιλία, για τον έρωτα.Είδα το Βράχο να μαλακώνει, να εμπιστεύεται το Κύμακαι εκείνο να ησυχάζει και να εμπιστεύεται το Βράχο.Ο Βράχος ήταν διαθέσιμος, το Κύμα ήτανε διαθέσιμο.Η Συνάντηση έχει γίνει, τώρα όλα τα Υπέροχαμπορούν να συμβούν. […] (Bάσω Αλλαγιάννη)