Στρώσεις του ανέφικτου

Πόσες αμυχές δεν κρύβει η ποίηση_x000D_
πόσες εκδορές πόσες πτώσεις_x000D_
σε χαράδρες οδύνης_x000D_
πόσα πουλιά στις φωλιές τους να τρέμουν τις λέξεις_x000D_
πόσων πιστών απεγνωσμένες πορείες._x000D_
_x000D_
Κι αν όλα σβήσουν και χαθούν_x000D_
η ποίηση θα μείνει_x000D_
για να πυρώνει τις καρδιές_x000D_
στου λόγου το καμίνι_x000D_
για να χτυπά με δύναμη_x000D_
στη στάχτη τα φτερά της_x000D_
να πολεμά με τη σιωπή_x000D_
τους λόγους της απάτης._x000D_
_x000D_
_x000D_
Στη δέκατη ποιητική συλλογή του Λεωνίδα Γαλάζη, που τιτλοφορείται “Στρώσεις του ανέφικτου” (Αθήνα, Φαρφουλάς, 2020) περιλαμβάνονται πενήντα ποιήματα, γραμμένα κατά την περίοδο 2016-2019. Τα ποιήματα αυτά κατανέμονται σε τρεις ενότητες: Α΄ “Νερό της Γνώσης”, Β΄ “Σιωπηλά Μιλήματα” και Γ΄ “Ψωμί της Εξορίας”. Προφανώς οι τίτλοι των ενοτήτων παραπέμπουν στον Β. Κορνάρο, τον Κ. Παλαμά και στον Κ. Καρυωτάκη, αντίστοιχα. Στην ενότητα “Νερό της Γνώσης”, που περιέχει τα μισά από τα ποιήματα του βιβλίου, κυριαρχούν ο διάλογος λογοτεχνίας, μύθου και ιστορίας, καθώς και τα θέματα ποιητικής και πολιτικής ηθικής. Στην ενότητα “Σιωπηλά Μιλήματα” η ποιητική γραφή είναι περισσότερο εσωστρεφής και εμποτισμένη αφενός με μνήμες προσφιλών προσώπων και αφετέρου με την πίστη στη δύναμη του έρωτα και της ποίησης ως δυνάμεων δημιουργίας και αναγέννησης μέσα από τις στάχτες του ολέθρου. Στην τελευταία ενότητα του βιβλίου “Ψωμί της εξορίας” κυριαρχεί το ρομαντικής προελεύσεως θέμα της διάστασης του ποιητή από την κοινωνία, με επίκεντρο την κριτική προσέγγιση των μηχανισμών εξουσίας και γραφειοκρατίας, που εξουθενώνουν τόσο τους πολίτες όσο και τους ίδιους τους εντεταλμένους φορείς εξουσίας. Το εξώφυλλο της συλλογής φιλοτέχνησε ο ζωγράφος Γιώργος Γαβριήλ.