Στρέλλα

Κάπου στη μέση αυτής της ταινίας, μετά από ένα μεγάλο μονόλογο-αποκάλυψη, ξετυλιγμένο με τα μάτια χαμηλωμένα πάνω από ένα πιάτο γαριδάκια, έναν μονόλογο φτιαγμένο δηλαδή με μια δόση τραγωδία κι άλλη μια δόση σαπουνόπερα, κάπου εκεί λοιπόν, στη μέση της ταινίας, τη στιγμή της αποκάλυψης ενός μυστικού τρομερού, οι θεατές καλούνται να συνειδητοποιήσουν τι έχουν ήδη δει μπροστά στα μάτια τους σε δυο διαφορετικές, απόλυτα ερωτικές, σκηνές, λίγη ώρα νωρίτερα. Σε αυτό το σημείο η ταινία “Στρέλλα” του Πάνου Κούτρα, που, όπως και οι ήρωές της, έχει αυτοσυστηθεί με την αφέλεια μικρού παιδιού, δείχνει τα δόντια της. Καταλαβαίνει κανείς δηλαδή τότε ότι η ταινία δεν έχει ροκανίσει μόνο, σιγά σιγά, τα όρια του τι μπορεί να φανεί στο πανίo είναι ολόκληρη μια εξερεύνηση των ορίων που φτιάχνουν τον σωματικό/σεξουαλικό εαυτό μας: τα όρια του εφικτού, τα όρια του επιτρεπτού και τα όρια του αναπαραστάσιμου. Ή αλλιώς, τα όρια του τι μπορείς να φαντασθείς, τα όρια του τι μπορείς να κάνεις (ως εξέλιξη αυτού που έχεις φαντασθεί/φαντασιωθεί), και τέλος τα όρια του τι μπορείς να δείξεις και να πεις πως έκανες.(από τον πρόλογο του Δ. Παπανικολάου).