Στο βουνό με τον Σταυρό, κοντά στον Άρη

Το βιβλίο μου αυτό θα ήταν απολύτως άχρηστο και τελείως άκαιρο αν, εκτός από τη μαρτυρία μου και τη γνώμη μου για τα γεγονότα που έζησα εκείνη την κρίσιμη περίοδο της Εθνικής Αντιστάσεως, δεν παρέδιδα κι ένα μήνυμα στο σύγχρονο κόσμο και ιδιαιτέρως στη σημερινή νεολαία μας.Να συγχωρήσουμε, Ναι! Με όλη μας την καρδιά και με όλη μας την αγάπη… Να μετανοήσουμε, Ναι! Με ανυπόκριτη ταπείνωση και ειλικρινή συντριβή… Να ξεχάσουμε, όμως, Όχι! Ποτέ! Η ιστορική μας μνήμη πρέπει να είναι ζωντανή, γιατί μόνον έτσι γίνεται πείρα, γίνεται βίωμα, γίνεται δίδαγμα· ώστε να μην επαναλαμβάνουμε διαρκώς τα ίδια λάθη. Κι αυτός ο θαυμάσιος λαός μας, με τη μεγάλη καρδιά του και το ρωμαίικο φιλότιμό του, ξεχνάει πάντα και πολύ γρήγορα. Δυστυχώς, επαναλαμβάνοντας τα λάθη του και επιστρέφοντας αενάως στις αμαρτίες του, ως αυτοτιμωρούμενος Σίσυφος.Μετά από τόσα χρόνια περισσότερο από κάθε τι άλλο καινοτόμο και έωλο μας χρειάζεται το διδακτικό απόσταγμα των πόνων και των δακρύων, του αίματος και της ορφάνιας.Μας χρειάζεται αυθεντική και ακέραιη η εθνική μας ιδιοπροσωπία και η ταυτότητά μας ως ορθοδόξων Ελλήνων!… Κι αν οι ταγοί μας, πνευματικοί και πολιτικοί, είναι ανάξιοι, εμείς – με τη χάρη του Τριαδικού Θεού μας δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου και δι’ ευχών των αγίων και θεοφόρων Πατέρων μας – πρέπει να βρούμε την παρρησία και τη δύναμη να διαφεντέψουμε τη Ρωμιοσύνη μας…Ιδού το έργο σας, λοιπόν, νέοι και νέες αυτού του αδούλωτου και πιστού λαού του Θεού!…”Πάτερ Ανυπόμονος