Στο στόμα του λύγκου

… Μαζεύουμε δώθε-κείθε γραμμένα τα διάφορα ιστορικά περιστατικά ή τις λαϊκές παραδόσεις κάθε τόπου, που εξιστορούν με την αμετροέπεια της λαϊκής υπερβολής και του θρύλου τα “γεγονότα” που θρέφουν την διψασμένη λαϊκή φαντασία.Τα δένουμε σε ένα μαντήλι και τα απλώνουμε στο τραπέζι, μπρος στα μάτια του αναγνώστη, για να μοιραστούμε μαζί του τη χαρά της ανάγνωσης, το μαντήλι ανοίγοντας, με τις πολύχρωμες ιστορίες και τα αισθήματα της χαρμολύπης που κουβαλάνε η κάθε μια τους.Όπως είναι φανερό, και μεις “θύματα” της ίδιας λαϊκής παράδοσης είμαστε, που την κουβαλάμε μέσα μας “εξ απαλών ονύχων”, δηλαδή από κουνούσβελα, από νήπια παναπεί, με το γάλα της μάνας μας.Ξύσε ξύσε τα επιστρώματα της μνήμης, όλο και καινούρια πράματα βγαίνουν στην επιφάνεια, που σε σπρώχνουν όλο και πιο πολύ σε καινούρια διαβάσματα, πιο άξιων, εξειδικευμένων, και πιο μαγκιώρων γραφιάδων, ειδικών στο θέμα.Και παίρνεις το μιστό σου όταν ανακαλύπτεις πως ό,τι σου “παραδόθηκε” στον τόπο σου, στην τρυφερή σου ηλικία, δεν είναι ξεκάρφωτη μυθολογία, παρά μια “προφορική” ιστοριογραφία, σε μικροκλίμακα, της ιδιαίτερης πατρίδας σου.Πάμε, λοιπόν, στην ορεινή Αρκαδία και στην Πελοπόννησο, να συναντήσουμε τους δικούς μας ληστές-λαϊκούς ήρωες, που αφήσανε την ματωμένη πατημασιά τους ορατή μέχρι τις μέρες μας.