Στο κυνήγι του χρόνου

Το παρόν έργο διερευνά το βαθμό που η εκπαίδευση στα εσπερινά σχολεία αποτελεί παράγοντα άμβλυνσης του κοινωνικού αποκλεισμού. Πολύ συχνά οι πολιτικές αντιμετώπισης του κοινωνικού αποκλεισμού πήραν τη μορφή εκπαιδευτικών παρεμβάσεων. Στο πλαίσιο αυτό, σημαντική φαίνεται να είναι η υπόθεση ότι ο κοινωνικός αποκλεισμός στην Ελλάδα περιορίσθηκε και περιορίζεται αισθητά χάρη στο γεγονός της λειτουργίας νυχτερινών σχολείων. Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται διεξοδικά η εσπερινή εκπαίδευση στην Ελλάδα, μέσα από την σκιαγράφηση της διαδρομής της από την γέννηση της μέχρι τις μέρες μας, με αναλυτική παρουσίαση των δεδομένων που την περιγράφουν, καθώς και του ρόλου που αυτή έχει διαδραματίσει, και συνεχίζει να διαδραματίζει μέχρι και σήμερα, στο ελληνικό εκπαιδευτικό στερέωμα και στην ελληνική κοινωνία γενικότερα.Η εσπερινή εκπαίδευση αποτελεί ιστορικό θεσμό στην ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα. Η συμβολή της είναι σημαντική και στην υλοποίηση των προσδοκιών – φιλοδοξιών συνέχισης των σπουδών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επιπλέον, αποτελεί σημαντικό παράγοντα πολιτιστικής ευαισθητοποίησης, με τις μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ωφέλεια από αυτή.Δεν λείπουν βέβαια οι δυσχέρειες για όσους αποφασίζουν να παρακολουθήσουν ένα εσπερινό σχολείο. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στην εισαγωγή του βιβλίου ο Γιώργος Τσιάκαλος “Το εργαζόμενο άτομο καλείται, μετά τον κόπο για το μεροκάματο, σε καθημερινή βάση να ανασυντάσσει τις όποιες δυνάμεις του απομένουν, προκειμένου, είτε να προλάβει να ρίξει μια κλεφτή ματιά στα ημερήσια σχολικά του καθήκοντα και στη συνέχεια να κατευθυνθεί στο εσπερινό σχολείο είτε – κι’ αυτό είναι το συνηθέστερο – να “κυνηγήσει” το χρόνο, προκειμένου μετά την εργασία του να είναι στην αίθουσα διδασκαλίας στην ώρα του. Αυτό το “κυνήγι” του χρόνου γίνεται κατανοητό, αν συνδυαστεί με το γεγονός της έντονης διασποράς των λίγων εσπερινών λειτουργούντων σχολείων.”