Στην ατέλειωτη άσφαλτο

Ζω και πιστεύω ότι ΖΩ γιατί γράφω, δηµιουργώ, τραγουδώ, περπατώ, γελώ και κλαίω, δακρύζω, ριγώ, συγκινούµαι. Αγαπώ. Είµαι σίγουρος πως ΖΩ, γιατί είναι ζωντανές οι αισθήσεις µου, τα αισθήµατά µου. Κάνω ακόµα λάθη και σφάλµατα. Αισθάνοµαι όµορφα όταν οι άλλοι µε αγαπούν. Το ίδιο όµως αισθάνοµαι όταν µε κοροϊδεύουν, µε ξεγελούν, µου λένε ψέµατα και τα πιστεύω γιατί έτσι νιώθω σαν µικρό παιδί που δεν κρατά κακία. Είµαι σίγουρος ότι ζω γιατί µου το λέει η φωνή µου, ο παλµός, η όρεξη, η δίψα που έχω για να κάνω αυτό που ξέρω. Και εφόσον ακόµα γράφω τραγούδια και τραγουδώ, ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ ΖΩ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΩΝ. Η ζωή, φίλοι µου, µοιάζει µε την ατέλειωτη άσφαλτο, είναι σαν ένας απέραντος δρόµος που δεν έχει τέρµα πουθενά – µε καλοκαίρια και χειµώνες, πότε µε ξαστεριά και πότε µε ορατότητα µηδέν, µε ήλιους και φεγγάρια και άλλοτε µε µολυβένιο ουρανό. Ο δρόµος σου πότε είναι ειδυλλιακός και ίσιος και πότε µε λακκούβες και λασπόνερα. Πότε βλέπεις δεξιά και αριστερά κρίνα στους αγρούς να ευωδιάζουν και παρακάτω µπορεί να δεις σκουπίδια και απόβλητα. Η ζωή, φίλοι µου, είναι µια ατέλειωτη άσφαλτος. Περπατάς, οδηγείς, στέκεις, ξεκινάς πάλι… Στρίβεις από δω, στρίβεις από κει για να βρεις τον προορισµό σου. Χάνεσαι, ξαναβρίσκεσαι, γλιστράς, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Η ατέλειωτη άσφαλτος που λέγεται ζωή είναι η µόνη άσφαλτος που την περνάµε όλοι. Στην άσφαλτο, στον απέραντο δρόµο, στον απέραντο δρόµο, τρέχουν οι ρόδες, τρέχουν οι ώρες, τρέχω κι εγώ για να σε πιάσω, µα δεν µπορώ… Πολλές φορές γίνεται αυτό, µα η ελπίδα δεν τελειώνει ποτέ, όσο θα ‘µαστε εµείς ζωντανοί!…