Στα χρόνια των θαυμάτων

“Παππού; Τι είναι ο βρικόλακας;” ρώτησα μια μέρα τον παππού μου, και τι μέρα! Μπουμπουνητά αστραπές και κάτι σύγνεφα που σχημάτιζαν φοβερά σχήματα. Άλλο σαν αρκούδα, άλλο σαν λύκος, άλλο σαν νυχτερίδα! Τα είδα και τρύπωσα μέσα στο σπίτι, και χώθηκα στην αγκαλιά του. “Βρικόλακας είναι ένας που πέθανε, αλλά είναι ακόμα ζωντανός”. “Τι λες τώρα, παππού;” “Κάτσε να σου πω μια ιστορία για να καταλάβεις!” Δεν μου έφτανε το τρέμουλο απ’ τον φόβο, να σου πέφτει και μια θεόρατη αστραπή! “Τι ήταν τούτο, Χριστούλη μου;” “Είναι που θύμωσε ο Θεός, γιατί θα είδε κάποιο άδικο στη γη!” είπε ο παππούς. “Και μετά; Τι γίνεται, παππού;” “Μετά θα φωνάξει δυνατά που θα γίνει μπουμπουνητό, και μετά θα κλάψει απαρηγόρητα που θα γίνει βροχή, καταιγίδα!” “Και μετά;” ρώτησα με περιέργεια τον παππού. “Μετά θα διορθώσει το άδικο και θα γελάσει ξανά, που θα γίνει λαμπερός ήλιος και θα φαίνονται τα δόντια του, που είναι οι ηλιαχτίδες. Έλα τώρα να σου πω μια αληθινή ιστορία…”