Στα χνάρια των Κομνηνών

Ήταν ακόμα νύχτα και το θεριό πλάι της κοιμόταν. Παραδίπλα, πάνω στα τραπεζάκι, άστραφτε δελεαστικά η λάμα του μαχαιριού. Αχ! Πόσο θα ήθελε να το καρφώσει στην καρδιά του. Θα έχανε βέβαια τη ζωή της, όμως θα έσωζε τόσες άλλες. Αν δεν ήταν τα παιδιά που την περίμεναν στην… αυλή, που σίγουρα θα έτρεμαν από το φόβο τους, θα το είχε κάνει. Αργότερα, στα χρόνια που ήρθαν και πέρασαν, πολλές φορές είπε: Τι ήταν η ζωή πέντε ανθρώπων μπροστά στις χιλιάδες τόσων άλλων; Αν το έκανε, θα έσωζε πολλές ψυχές. Θα άλλαζε πολλά από την ιστορία. Όσο η λογική πάλευε με την επιθυμία, πήγε και κούρνιασε στην αντικρινή γωνιά του δωματίου και μια κοιτούσε το μαχαίρι και μια εκείνον που κοιμόταν. Για μια στιγμή, της φάνηκε άνθρωπος. Η ανάσα του ίσα που ακουγόταν και το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο. “Πώς είναι δυνατόν να έχει τόσο αιμοβόρα ένστικτα, κάποιος που μπορεί και κοιμάται τόσο γαλήνια;” αναρωτήθηκε. Κάποια στιγμή, άνοιξε τα μάτια του και την κοίταξε. Ύστερα κοίταξε και το πεντακάθαρο μαχαίρι και χαμογέλασε. Ήταν ολοφάνερο πως χάρηκε για την καθαρότητά του. “Αν είχε ματώσει”, του είπε νοερά, “αν είχε ματώσει, θα ήταν από το δικό σου αίμα!”