Στ’ αχνάρια του πεπρωμένου

Έμελλε όμως σ’ αυτή την ταράτσα. που η Βέρα άλλοτε μόνη και άλλοτε με μια παιδική της φίλη συνήθιζε να πηγαίνει να παίζει, να χορεύει και να τραγουδάει, ν’ αφήσει τελείως ανυποψίαστη κάποια στιγμή -και πολύ ενωρίς μάλιστα- οριστικά μαζί με τα παιχνίδια της και την παιδική της ξεγνοιασιά.Ένας δρόμος άγνωστος, εντελώς απρόσμενα και άκαιρα, ανοιγόταν μπροστά της και έπρεπε να τον περπατήσει. Ήτανε δύσβατος. Δεν το διέκρινε. Και πώς. άλλωστε. να το διακρίνει ένα τόσο μικρό παιδί; Και κανείς άλλος δεν θα μπορούσε. ίσως. να προβλέψει ή να φανταστεί τότε πως τ’ αθώα αυτά παιχνίδια θα γίνονταν αφορμή για στενοχώριες κι εμπειρίες τέτοιες. που σίγουρα δεν τις χρειαζόταν σ’ αυτή την ηλικία…Περνούσε ο καιρός; Κυλούσε ο χρόνος; Ή έτρεχε η Βέρα ασυγκράτητη, με ταχύτητα αστραπής να περάσει τα σύνορα που ορίζουν από τη μια μεριά τη ζωή και από την άλλη το θάνατο; Ή την αθανασία μήπως;